Gwidon urodził się około 1140 r. we Francji w bogatej rodzinie książęcej Guillemów,
w posiadaniu której od dwóch wieków było miasto Montpellier. Rodzina ta, głęboko wierząca i szczerze oddana Bogu, popierała wszelkie dzieła podejmowane przez Stolicę Apostolską, patronowała nauce, wznosiła kościoły i fundowała szpitale.

Gwidon był najmłodszym spośród czterech synów Guillema VII, księcia Montpellier i Matyldy, hrabiny z Burgundii. Od dzieciństwa odznaczał się nabożeństwem do Matki Najświętszej oraz wielką wrażliwością na cierpienia bliźnich. Jego ojciec książę Guillem był fundatorem szpitala w Montpellier. W towarzystwie ojca Gwidon odwiedzał chorych w szpitalu. Serce jego ogarniało współczucie i chęć niesienia pomocy cierpiącym. Miłość do ubogich i pragnienie ulżenia ich doli sprawiły, że idąc za głosem swego serca i za natchnieniem Bożym postanowił poświęcić się służbie potrzebującym.

Gdy otrzymał od rodziców majątek, sprzedał wszystko i na przedmieściu rodzinnego Montpellier, około roku 1175, wybudował szpital. Gromadził w nim chorych, ubogich, porzucone dzieci i sam osobiście im posługiwał. Tak kochał ubogich – pisze o nim historyk Piotr Saunier – że czcił ich jak panów, szanował jak przełożonych, miłował jak braci, opiekował się nimi jak dziećmi, poważał jak żywe wizerunki Pana naszego Jezusa Chrystusa. Przykład Gwidona przenikniętego duchem ewangelicznej miłości pociągnął innych, zarówno mężczyzn jak i kobiety, które szczególnie były potrzebne dzieciom, by im zastąpić matki. Tak powstał Zakon oddany służbie chorym, ubogim i dzieciom.

Założyciel powierzył swe dzieło opiece Ducha Świętego. Pragnął, aby Duch Pocieszyciel, którego Kościół w swej liturgii nazywa Ojcem ubogich, był dla jego nieszczęśliwych źródłem pokoju i radości. Jako godło Zakonu Ducha Świętego przyjął Gwidon podwójny krzyż o dwunastu rozgałęzieniach, który symbolizował Trójcę Świętą, a rozgałęzienia miały wskazywać na dwanaście owoców Ducha Świętego, którymi powinna żyć wspólnota zakonna. Nad krzyżem umieścił gołębicę jako symbol Trzeciej Osoby Trójcy Świętej. Gwidon napisał „Regułę Zakonu Ducha Świętego”, w której wskazał na źródło swej szerokiej działalności.

Jest nim „kodeks” chrześcijańskiego miłosierdzia ukazany w Ewangelii św. Mateusza:

Byłem głodny, a daliście Mi jeść,
byłem spragniony, a daliście Mi pić,
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie,
byłem chory, a odwiedziliście Mnie,
byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie,
(…) Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci Moich najmniejszych,
Mnieście uczynili (Mt 25, 35-36,40)

Te słowa Jezusa umieścił Założyciel na pierwszej stronie Reguły, wskazując członkom Zakonu na Chrystusa ukrytego w braciach ubogich i potrzebujących pomocy, którego mają czcić w posłudze miłosierdzia.

Dzieło Gwidona będące odpowiedzią na potrzeby czasu, spotkało się z życzliwą aprobatą Kościoła. Papież Innocenty III w brewe His praecipue z 22 kwietnia 1198 roku zatwierdził nowe zgromadzenie jako Ordo.Swoją opinię o działalności Gwidona przedstawił w słowach: Wśród wszystkich innych szpitali nowo założonych, szpital Ducha Świętego, który założył w Montpellier ukochany syn Gwidon, wyróżnia się duchem zakonnym, jaśnieje światłością miłosierdzia i uczynkami doskonałej dobroczynności w odniesieniu do ubogich, a lepiej to wiedzą ci, którzy doznali dowodów miłosierdzia. Tu bowiem głodni otrzymują posiłek, ubodzy odzież, chorzy konieczne posługi, a bardziej potrzebujący większą pociechę tak, że mistrz i bracia nie tyle winni być nazywani gospodarzami potrzebujących, ile sługami potrzebujących i oni sami cierpią niedostatek wśród ubogich, którym miłosiernie dają to, co konieczne.

Przeniknięty duchem ewangelicznej miłości Ojciec Gwidon pragnął nieść wszystkim potrzebującym miłość miłosierną, dlatego polecił w Regule: należy szukać ubogich chorych na ulicach miasta, zaułkach i w pobliskich wsiach i jak najtroskliwiej ich pielęgnować. Jako miłośnik ubogich, który kochał ich jak braci a czcił jak wizerunki Chrystusa, nakazał braciom i siostrom Zakonu Ducha Świętego przyjmować ubogiego chorego jak gospodarza domu i służyć mu jako panu z szacunkiem, miłością i poświęceniem.Szczególną troską Ojciec Gwidon otoczył dzieci. W Regule czytamy: Niemowlęta, sieroty porzucone będą przyjmowane z miłością, obsługiwane i według możliwości domu żywione. Miłością miłosierną Ojciec Gwidon pragnął objąć każde dziecko, znajdujące się w Domu Ducha Świętego, bez czynienia różnic, nakazał więc w Regule: Wszystkie dzieci porzucone (…) należy żywić i otoczyć troskliwą opieką. Od XIII wieku istniało ruchome koło zwane ruota, wmontowane w zewnętrzne mury szpitala, gdzie matka mogła z różnych powodów zostawić swoje dziecko incognito (współczesne „Okna życia”).

Papież chciał, by ewangeliczne miłosierdzie promieniowało z Rzymu na cały ówczesny świat chrześcijański, dlatego wybudował nad Tybrem w dzielnicy Saxia szpital pod wezwaniem Ducha Świętego i bullą Inter opera pietatisz 19 czerwca 1204 r. powierzył go opiece Gwidona i braci. Z woli papieża Innocentego III rzymski szpital Ducha Świętego stał się domem głównym całego zakonu, a Gwidon mistrzem, czyli przełożonym całej wspólnoty duchaków. Powierzoną mu władzę sprawował zaledwie cztery lata, bowiem zmarł w Rzymie w 1208 roku.

W trosce o życie i rozwój podrzucanych dzieci w szpitalach duchackich zatrudniano mamki do karmienia niemowląt, np. w rzymskim szpitalu w latach 1727-1738 było 8.099 dzieci, a przeciętnie przebywało 20-25 mamek.

Naśladowcy Gwidona, zwani duchakami i duchaczkami, przybyli do Polski już w 1220 roku, by w krakowskim szpitalu ratować życie zwłaszcza niewinnych dzieci. Wyrazem troski o życie dzieci są dane zachowane w regestach szpitalnych, które opracowała i opublikowała s. Klara Antosiewicz: w latach 1601-1612 przebywało 1212 dzieci i było zatrudnionych 606 mamek do karmienia niemowląt.

Dziecko było przedmiotem szczególnej miłości i troski bł. Gwidona. Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego, podejmuje różne formy opieki nad dzieckiem i prowadzi dzieła:

• Od września 2007 r. dwie zawodowe niespokrewnione z dzieckiem rodziny zastępcze dla dzieci pozbawionych opieki rodzicielskiej
• Placówkę Opiekuńczo-Wychowawczą im. bł. Gwidona z Montpellier w Pacanowie nazywana Domem Ojca Gwidona
• Przedszkole Publiczne nr 3 im. bł. Ojca Gwidona z Montpellier w Krakowie i Przedszkole Integracyjne Niepubliczne im. bł. Ojca Gwidona w Lublinie
• Od 2007 r. Dom Obrony Życia w budynku sióstr na terenie parafii Pisarówka na Ukrainie
• Od 1981 roku trzy placówki misyjne w Burundi.

Zadanie jest dofinansowane ze środków Miasta Gdańska.